Santokh Singh Dhir

ਝੂਟਾ ਜਿਹਾ ਹੈ ਖਾਧਾ, ਮਹਿਲਾਂ-ਮੁਨਾਰਿਆਂ ਨੇ, ਅੱਜ ਬਦਲਿਆ ਹੈ ਪਾਸਾ, ਛੰਨਾਂ ਤੇ ਢਾਰਿਆਂ ਨੇ। ਛਣਦੀ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਮੱਸਿਆ

ਸਿਲ੍ਹੀਆਂ ਸਿਲ੍ਹੀਆਂ ਧਰਤੀਆਂ, ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰਵਾਰ। ਹਾਲੀਆਂ ਨੇ ਹਲ ਜੋੜ ਲਏ, ਲੀਕਣ ਲਗੇ ਸਿਆੜ। ਦਾਣਾ ਦਾਣਾ ਕੇਰਿਆ, ਲੈ ਕੇ ਰੱਬ ਦਾ

ਅੱਧੀ ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਦੀਵਾ ਜਗਦਾ ਦੀਵਾ ਜਗਦਾ ਹੋ; ਸੂਰਜ ਮਗਰੋਂ ਚਾਨਣ ਕਰਦਾ ਸਮਾਂ ਨਾ ਸਕੇ ਖਲੋ। ਅੱਧੀ ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਸੁਣਦੀਆਂ

ਤੇਰਾ ਲੁੱਟਿਆ ਸ਼ਹਿਰ ਭੰਬੋਰ ਸੱਸੀਏ ਬੇਖ਼ਬਰੇ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਤ, ਕਚਾਵਿਆਂ ਵਾਲੇ, ਇਹ ਡਾਕੂ ਨੇ ਹੋਰ, ਸੱਸੀਏ ਬੇਖ਼ਬਰੇ। ਘਰ ਚਿੱਟੜੇ ਵਿੱਚ

ਬਹੁਤ ਗਲਤ ਕੀਤਾ ਅਸੀਂ ਜਿਹੜਾ ਜ਼ਾਰ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਫੇਰ ਆਪ ਸਾਨੂੰ ਜ਼ਾਰ ਬਣਨਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਜ਼ਾਰ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਸੂਰਜ

ਬਾਬੀਹਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਬੋਲਿਆ। ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਕੀ ਹਨ ਕਾਰੇ ਘਿਰਣਾ, ਦ੍ਵੈਤਾਂ, ਕੀਨੇ, ਸਾੜੇ, ਮੇਰਾ ਨਰਮ ਕਾਲਜਾ ਡੋਲਿਆ; ਬਾਬੀਹਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ

ਧੂੜ ਦਾ ਕਿਣਕਾ ਕਹੇ ਸੂਰਜ ਹਾਂ ਮੈਂ ਮਹਾਂ ਸਾਗਰ ਵਾਂਗ ਕਤਰਾ ਖੌਲਦਾ ਪਰਤਦੀ ਪਾਸਾ ਹੈ ਧਰਤੀ ਜਨਮ ਲੈਂਦੇ ਨੇ ਤੂਫ਼ਾਨ

ਓ ਸਮੇਂ ਦੇ ਹਾਕਮਾਂ! ਹੋ ਰਹੀਆਂ ਅਜ ਹੋਣੀਆਂ. ਅਨ-ਹੋਣੀਆਂ, ਦੇਖ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਨਜ਼ਾਮ- ਚੜ੍ਹ ਰਹੀ ਹੈ ਇਕ ਸਵੇਰ, ਢਲ ਰਹੀ

ਕਹਿਣ, ”ਦੀਵੇ ਜਗਣ ਨਾ ਸੱਪਾਂ ਦੇ ਕੋਲ” ਪਰ, ਲੁਕੇ ਸੱਪਾਂ ਨੂੰ ਦੀਵੇ ਲੈਣ ਟੋਲ, ਕੰਮ ਸੱਪਾਂ ਦਾ ਸਦਾ ਹੈ ਡੰਗਣਾ,

ਰਾਜਿਆ ਰਾਜ ਕਰੇਂਦਿਆ! ਤੇਰੇ ਮਹਿਲਾਂ ‘ਤੇ ਪੈ ਗਈ ਰਾਤ। ਨਵਾਂ ਨੂਰ ਹੈ ਸੁੱਟਦਾ ਝੁੱਗੀਆਂ ਅੰਦਰ ਝਾਤ। ਰਾਜਿਆ ਰਾਜ ਕਰੇਂਦਿਆ! ਤੇਰੇ

ਟੀਸੀ ਉੱਤੇ ਪੁੱਜਿਆ ਅਜ ਪਾਪਾਂ ਦਾ ਰਾਜ। ਦਿਨ ਧੌਲੇ ਹੈ ਲੁੱਟਦੀ ਗਊ ਗ਼ਰੀਬ ਦੀ ਲਾਜ। ਉਹਲੇ ਬਹਿ ਕੇ ਧਰਮ ਦੇ